Anioł Pokoju

- Aniołowie to nie postacie humorystyczne - przypomniał ktoś ostatnio. - Aniołowie to potężne moce. 

Prawda. Choć zdaję sobie sprawę, że niniejszym zdjęciem właśnie temu zaprzeczam. Ale w końcu czy życie nie oswaja nas co chwilę z różnymi paradoksami? Paradoksy to wręcz specjalność chrześcijaństwa. A może i ludzkości w ogóle. 

Dziś, w liturgiczne wspomnienie Aniołów Stróżów, w Nieszporach pojawiło się coś o aniołach pokoju. A w mojej głowie wtedy natychmiast otworzył się się link do wiersza Jerzego Lieberta. Wiersza pełnego cudnie i głęboko prawdziwych paradoksów. Warto wsłuchać się w tę rozmowę anioła z człowiekiem:

Anioł Pokoju

— Z dłoni odbieram ci oręż.
          — Więc na zawsze zostanę bezbronny?
— Oręż zawieszam na sercu.
          — Serce małe, ciężar ogromny.
— Z trudu miłość się rodzi.
          — W miłości początek wojny.
— Tej wojnie pokój przewodzi.
    W niej zbrojnego zwycięża bezbronny.
          — Za ręce mnie wiedziesz, dokąd?
              W ciemnościach się mylę i gubię.
— Wytrzymaj poddany próbie.
          — Tyle głosów przeze mnie biegnie,
              Jak w gałęziach w piersiach wiatr dzwoni.
— Wytrzymaj, wicher ulegnie.
          — Ale kto mnie przed myślą obroni,
              W zawiei kto myślą wesprze?
— Anioł Ładu, anioł Harmonii.
          — Skądżeś przyszedł? Pamiętam, żyłem
              Pod dachem, co w słońcu się bielił,
              Matka stała u mej pościeli,
              A Najświętsze Dzieciątko się śmiało.
— Lecz spod dachu serce wyjrzało;
    Nie odegna dziś matka lęku,
    Inna bojaźń przyszła i trwoga,
    Gdy Dzieciątko urosło w Boga.
          — Co czynić? Wszystko za mało.
              Dłoń Twoja jak prawo twarda.
— Niebo w słowie czekać kazało.
          — Lecz dla słowa rośnie pogarda.
              Ręce proszą o czyn dzisiejszy,
              Ręce od słowa silniejsze.
— Ręce z serca podjęły siłę,
    I dla słowa pogardy nie miej:
    Słowa z serca i kłosy z ziemi,
    Jednakowo Bogu są miłe.
          — Więc kiedyż na świecie Bóg da mi
              Przymierze ręki ze słowem?
— Kiedy słowo dotkniesz rękami.
          — Czekałem od Ciebie pokoju.
— A jam cię napełnił szczękiem.
          — Myślałem, że Twoje objęcia
              Są jak mięta wonne i miękkie.
— A trawy zadały cięcia.
          — Myślałem, że jak rzeki czyste,
              Niezatrute potoki ojczyste,
              Dasz mi wodę przaśną i słodką.
— A jam cię płomieniem dotknął.
           — Myślałem, że jak ziemia ciepła,
               Będziesz we mnie szedł o południach,
               Moje rosy wypijesz zimne.
— Jam ci wtedy dał chłód jak studnia.
          — O, czemu tak niepojętą
              Sprawujesz nade mną władzę
              I skrzydeł Twych dotyk bolesny?
— Bo cię kocham i do jutra prowadzę.
          — Więc jest jutro i dzień przed nami,
              Więc wyjdę z pustki i nocy?
— Dzień przed tobą jak próg drewniany.
          — Więc ukochać jest w mojej mocy?
— Ukochałeś, bom ciebie zranił.
          — Więc jest pokój i ład najwyższy?
— Jest Pokój i Ład niedoli.
          — Więc ucisza się serce ludzkie?
— Tak, lecz serce do śmierci boli.
          — Odpowiedz. — A jeśli zdradzisz?
— Odpowiadam. Niech Bóg prowadzi.

[Żródło: wolnelektury.pl]

.
.
.


Coś było.
Coś będzie.

Nasi Aniołowie niech nas prowadzą do tego jutra, o którym wiedzą więcej niż my, krótkowzroczni, niespokojni. 

Nie opierajmy się.