Kiedy to było

Kiedy pierwszy raz przeczytałam ten wiersz w Internecie, podpisany był imieniem Juliany z Norwich, czternastowiecznej mistyczki. Urzekł mnie. Gdy teraz odszukałam go ponownie, żeby zalinkować stronę źródłową, autorką okazała się być Joyce Rupp, współczesna pisarka. Zaskakujące, jak zmienił się mój odbiór tekstu, gdy odjęto mu urok starodawności. Snob we mnie wiecznie żywy.

Ale słowo się rzekło, kobyłka już przebiera nóżkami, pozwólcie, że ją zaprezentuję. Tak, wiem, że idę na łatwiznę, publikując cudze utwory. Ze wstydu schowam się za aparatem. No to cyk. 

Zima w Łodzi była łagodna latoś.

***

Kiedy to pierwszy raz
wplotłeś swe ścieżki
w życie moje,
o Ukochany?

Kiedy raz pierwszy
urzekłeś mnie
Twojej miłości
mocnymi barwami?

Kiedy misterium Twojej dobroci
tak poruszyło mnie,
że już nie umiałam
zaprzeczyć Twej łasce?

Nie wiem, kiedy dokładnie to było.
Może ta chwila nigdy nie nastała.

Raczej — zdaje mi się —
niezliczone razy,
na niezliczone sposoby,
wątek po wątku wchodzisz
w moją codzienność,
a Twoja Obecność bezszelestnie
przenika każdą mą chwilę.

Twój szept i westchnienie,
Twój głos jak powiew
— w głębi mego serca —
przekonuje, by wpaść w Twoje objęcia.

Proszę Cię, o Ukochany,
nigdy nie przestań podnosić mnie.
Dzień po dniu mnie pociągaj
do sanktuarium Twej nieprzemijającej miłości.


[Z książki Joyce Rupp "Modlitwa osobista", za: opoka.org.pl]


.
.
.

Tak było. Tak jest.