Owoce frustracji

Człowiek nie chce zwariować. Człowiek intuicyjnie szuka jakiegoś sposobu, żeby nie zwariować. Swój zaczęłam stosować kilka lat temu, gdy groziło mi utonięcie w morzu czynności koniecznych a niekoniecznie lubianych, w pracy wypełniającej ręce i głowę od przebudzenia do kolejnego odpłynięcia w sen. Zaczęłam przytłaczającej mnie rzeczywistości robić zdjęcia.

Komuś może się wydawać, że miałam za dużo czasu, skoro mogłam sobie pozwolić na taką zabawę. Nie, nie miałam. Ale to było jak podstawowa potrzeba. Mały aparat fotograficzny był dla mnie, jak inhalator dla astmatyka. Zawsze pod ręką, najlepiej w kieszeni (kieszenie są w życiu ważne). Dzięki niemu trudne okresy zapisały mi się w pamięci jako spędzone pośród pięknego otoczenia, a nie tylko jako koszmarnie wyczerpujące.

Dostrzeganie ładnych rzeczy w połączeniu ze zmysłem humoru dodaje skrzydeł, pomaga oderwać się na chwilę od gliniastego podłoża codzienności (Czujecie ten patos? On też jest częścią stylu ;) Człowiek ciągle szuka sposobu, żeby nie zwariować.

Chcę Wam pokazać kilka zdjęć z Wielkiego Tygodnia sprzed kilku lat.
Nie pytajcie dlaczego akurat teraz.

...

Życie. Nawet w Wielką Sobotę.

Onej wiosny mycie okien wzięło na siebie niebo.

Prasowanie puryfikaterzy: dziesiątki małych sukcesów.

Przygotowanie do sakramentów to nasza jadwiżańska specjalność. Obok krzyżma i oleju chorych jest i olej katechumenów - jeszcze dosyć niszowy.

Msza Krzyżma. I nagle zapominasz, jak denerwujący potrafią być.

Tzw. kandydaci na Pana Jezusa: przygotowanie dalsze i bliższe do Mszy Wieczerzy Pańskiej.

Niebieski Baranku..., zanim uwierzę, że jesteś taki - słodki, zalotny, nieprawdziwy...
Proszę, Ty przodem.

Emaus podświetlane regularnie przez wschodzące słońce. Specjalnie dla mnie, bo przecież nikogo więcej tu nie ma o szóstej rano. No chyba że nadzieja. Nadzieja jest.

A Wy jak sobie radzicie?