Stara miłość (oraz pewien średniowieczny irlandzki wiersz)

Na egzamin licencjacki z biblistyki należy wziąć ze sobą Biblię, to jasne. Tak też zrobiłam. Zobaczył mnie jeden wicedziekan i mówi:
- Siostro, ale na doktorat to musi siostra starsze Pismo Święte przynieść.
Taki drobny przytyk. Bo mój egzemplarz jest, powiedzmy sobie szczerze, troszkę zużyty.

Jak by ksiądz ze mną pół życia przeżył, też by ksiądz tak wyglądał – nie odpowiedziałam oczywiście.

Podczas pracy zagląda się do różnych wersji, ale w taką przygodę, z jaką inną mogłam się wybrać? W mojej starej „Tysiąclatce” najprędzej znajdę to, czego szukam. Jest przyzwyczajona do kartkowania moją ręką. Przeszła wiele. Plecak, autostop, noce przy moim policzku. Smutki takie, że Lamentacje podnoszą na duchu. Odkrywanie Mądrości. Odkrywanie Miłości. Rozczulenie i zniechęcenie. Nie zawsze była dla mnie miła, nie. Ja dla niej też. Był okres rozczarowania, że tyle błędów w tłumaczeniu. Myślałam wtedy, że nie mogę jej ufać. Dziś lubię nawet jej wady. A przy tym wszystkim ma po prostu najlepszy format. 

Dlatego właśnie ją chciałam mieć przy sobie. Dzięki niej mogłam poczuć się pewnie. W pewnym sensie to był egzamin z naszej znajomości.

Właśnie dlatego tak lubię ten stary irlandzki wiersz:

ODNALEZIENIE 

Jak dobrze znów posłuchać twego głosu

Miłości moja – nigdy nie zmieniona

Odkąd w Ulsterze – jeszcze niedorosły

W jednej pościeli byłem z tobą położony

Pamiętam pierwsze na łóżku dotknięcie

I raju mowę, którą gadaliśmy

Z tobą przeżyłem pierwsze ciche szczęście

Ja, siedmioletni chłopak – bez złej myśli

Przeszliśmy potem przez Irlandię całą

Dusze i ciała w blasku – bez winy, bez cienia

Twarz moja cała kochaniem gorzała

Nie było we mnie lęku potępienia

Ty byłaś mym doradcą i rozumem moim

Gdziekolwiek szliśmy – lasami, górami

Wolałem pić twe słowa – jak wodę pokoju

Niźli toczyć jałowe dysputy z królami

Będziesz bezpiecznie spać pod mym ramieniem

Po tylu drogach, któreś w życiu przeszła

Chociaż oblicze twoje już dotknięte cieniem

Chociaż gorąca miłość dawno już w nas zmierzchła

Nic to. Pamięć miłości nigdy nie zaginie

Ty mnie zawsze odnajdziesz i ja cię odszukam

Znów całym sercem w szczęśliwej godzinie

Będziemy uczyć się najświętszej sztuki

Bo odkąd wszechświat śpiewa życia psalmy

Odkąd wieczności zaczęła się droga

Jako szukali ludzie – tak i my szukajmy

Byśmy znaleźli i siebie i Boga

Księgo, kochanko moja, tyś jest Słowa Słowem

Wszyscy mężczyźni na Irlandii ziemiach

Uczą się wielbić ciebie; smakują od nowa

Hymny chwalące Boga i radość stworzenia

Wierzę – przez prośby twoje może Bóg obdarzy

Koniec mojego życia prawdziwym poznaniem

I rozświetli mą ścieżkę swą radosną twarzą

Kiedy umarłe ciało będzie zapomniane...

Miodopój – wybór wierszy irlandzkich, VI – XII w., przełożył Ernest Bryll

Wiersz przytaczam za o. Janem Górą OP, który umieścił go w książce „Grabiąc ściernisko”.