Droga erunandelincë,

zgłosiłaś kilka zastrzeżeń do mojego ostatniego posta. Dzięki. Nie dziwię się, gdy mówisz, że na te pytania nikt Ci dotąd nie odpowiedział. Każdy z tematów, które wypunktowałaś, nadaje się na mały esej teologiczny. Jeśli ja decyduję się podjąć temat, to nie dlatego, że znam wszystkie odpowiedzi. Raczej dlatego, że szukanie odpowiedzi na takie pytania jest jednym z ciekawszych zajęć, jakie znam.

Po pierwsze, w ogóle nie jestem dobra i co tu udowadniać. O kochaniu kogokolwiek mowy nie ma.

Tu najpierw musimy zacząć od doprecyzowania pojęcia "dobra". Hasło "nie jesteś wystarczająco dobra" w moim tekście, podobnie jak w omawianej książce, dotyczy bycia dobrym w jakiejś dziedzinie, dosięgania (lub nie) do wysoko ustawionej poprzeczki. Może nie doprecyzowałam tego. Zdaje mi się, że akurat pod tym względem masz dość dużą pewność siebie. Gdy podejmujesz się czegoś, wysoko oceniasz swoje kompetencje, prawda? Tak przynajmniej brzmisz na blogu.

Rozumiem jednak, że Ty miałaś na myśli bycie (nie)dobrą moralnie. Kiedy indziej mówiłaś, że jesteś egoistką, mówisz też, że kiedyś byłaś głupia. Generalnie sporo pogardy w tym jest. Być może utożsamiasz złość, którą przeżywasz, z byciem złym człowiekiem. Być może wierzysz, jak przyjaciele Hioba, że skoro komuś (w tym przypadku Tobie) jest w życiu ciężko, to odbywa słuszną karę za swoje złe postępowanie. Jestem skłonna przyznać Ci rację, gdy mówisz, że to jest chyba inna wiara, na pewno nie chrześcijańska.

A z tym nie kochaniem nikogo? Daj spokój. A kto pisze w kółko o chorobie Taty? Kto biega w tę i nazad koło obojga rodziców, kto modli się za obcych ludzi w szpitalu? Może właśnie w tej dziedzinie stawiasz sobie poprzeczkę za wysoko: myślisz, że jak nie czujesz się w kochaniu całkowicie wolna i bezinteresowna, to to w ogóle nie jest miłość? A kto dokarmia ptaki nie tylko zimą? Nie ja.

Po drugie, jeśli Bóg stawia mnie w takiej historii, która ode mnie wymaga harówy ponad siły, to ja najmocniej przepraszam, ale kto ode mnie tej harówy wymaga, jeśli Bóg nie wymaga?

"Oddałaś się cała Panu Jezusowi i uwierzył ci" - pisał C. Marmion do jakiejś swojej duchowej córki. Znam ludzi, którzy potrafią bez skrupułów wymigać się od takiej harówy, jak Twoja. Ty ją przyjmujesz - dlaczego lub dla kogo? I zarazem fffkurzasz się, że dostałaś to, co zgodziłaś się przyjąć. Rozumiem złość wynikającą z bezsilności. Chciałabym pomóc Ci jakoś konkretnie, a nie tylko gadać, ale nie wiem jak.

Po trzecie, jak nie bać się Jego planów, jeśli już parę razy nas (mnie) nieźle załatwił? Bo jak nie On, to kto?

Jak wyżej. Poza tym jest jeszcze ktoś. Znana sprawa: gdy wymknął mu się Pierworodny, "odszedł rozpocząć walkę z resztą jej [Niewiasty] potomstwa" (Ap 12, 17).

Po czwarte, umarłby na krzyżu nawet gdybym ja nie istniała, więc co tu ma do tego jakaś miłość do mnie?

Niby mogłabyś nie istnieć, ale istniejesz. Przypadek? Niektórzy mówią, że to świeckie imię Boga. Nie ma takiej opcji, że mógłby umrzeć nie za Ciebie, bo nie ma takiej opcji, że mogłoby Cię w ogóle nie być. Moim zdaniem.

Po piąte, co mi z tego, że umarł na krzyżu, jeśli w moim życiu zupełnie Go nie widać? Ma mnie interesować tylko zbawienie po śmierci? A z życiem co? To tak, jakby dwa tysiące lat temu ktoś ci ostatni raz powiedział, że cię kocha - po tylu latach ma cię to jeszcze obchodzić, jeśli nie odezwał się w międzyczasie?

Odpowiem klasycznie: to, że Go nie dostrzegasz, nie znaczy, że Go nie ma w Twoim życiu. Bardzo lubię ten moment w J 20, kiedy Tomasz mówi do pozostałych apostołów, że jak nie dotknie ran Jezusa, nie uwierzy. A tydzień później Jezus przychodzi i odpowiada mu: No to dotknij. Pytanie za pięć punktów: Gdzie był Jezus, kiedy Tomasz mówił tamte słowa?

Jego obecność przejawia się na różne sposoby, nie zawsze subiektywnie odczuwalnie. W kontekście liturgii mówi się aż o czterech "miejscach" obecności Chrystusa (wiem, że wiesz): kapłan sprawujący sakramenty in persona Christi, wspólnota zebrana w Jego imię, Słowo, Eucharystia... Zaś Ewangelia mówi jeszcze o dość konkretnej Jego obecności w potrzebujących (Mt 25). No, tego ostatniego, to naprawdę masz pod dostatkiem. Wiem, to nie jest tak, jak sobie wymarzyłaś, ale to jest właśnie życie z Nim. 

Poza tym posłuchaj chociażby ludzi, którzy zaglądają na Twojego bloga i próbują okazywać Ci życzliwość. Ofiarują dobre słowo i modlitwę. Może liczyłaś na pocieszenie mistyczne, a jesteśmy tylko my. Sorry. 

Po szóste, teoria o niebrakowaniu niczego do szczęścia jest kiepska. Przecież nieustannie tyle nam do szczęścia brakuje. Poza tym, co to znaczy, że "jesteśmy z Bogiem"? Na ziemi nie da się z Nim być?

Nie rozumiem ostatniego pytania. Ja uważam, że da się, a odpowiedź jest wyżej. Natomiast jeśli chodzi o szczęście to, wiesz, on mówiąc Kazanie na Górze wywrócił starotestamentalne pojęcie szczęścia i błogosławieństwa. Według Niego szczęśliwy jest ten, komu właśnie wszystkiego brakuje do szczęścia rozumianego potocznie.

Tu kończę, bo traktat o szczęściu to jednak coś, czego w tym miejscu nie chciałabym zaczynać ;)

Być może uznasz, że wyrażam się zbyt płytko, zbyt ostro, zbyt lakonicznie, zbyt banalnie. Ale ja wiem, że mówię do baby konsekrowanej. Która zapewne i tak wie swoje. Która ma w życiu bardzo ciężko, owszem. Ale nie musi być przez to beznadziejnie. Wiesz?


Jakbyś mi jeszcze chciała wytknąć kolejne błędy w myśleniu, to śmiało, przyjmę na klatę :P

Pozdrawiam w Panu naszym

Do listu oprócz znaczka dołączam piosenkę Marka Andrzejewskiego Jak listy.
Sentymentalnie do bólu. A niech!