Pozdrowienia z Kościoła

Zdarzyło się: mieszkałam w Krakowie i chadzałam ulicą Grodzką, bo mi było po drodze. Na Grodzkiej spotykałam regularnie pewnego ulicznego wariata, który zawsze serdecznie mnie witał, szczerze uradowany moim widokiem. Niemal stary znajomy. Nie wiem co prawda, jak ma na imię, za to nieźle pamiętam ogromną bliznę pooperacyjną na jego brzuchu, której nie omieszkał mi zademonstrować, gdy szczerze uradowałam się jego widokiem po dłuższym niewidzeniu.

Zdarzyło się: czytałam "Dzienniczek" świętej Faustyny i odczuwałam pewnego rodzaju duchową bliskość z autorką.

Wspomniany człowiek pewnego dnia powitał mnie na ulicy Grodzkiej oznajmiając z lekka tajemniczym tonem:

- Masz pozdrowienia z Łagiewnik.

- ?

- Od Faustyny.

Ja szalenie lubię takie absurdalne historie i może dlatego mi się przytrafiają.

.

.

.

Z "Dzienniczka" wynotowałam sobie wtedy dwa fragmenty. Te dwa dotknęły mnie szczególnie. Niektórzy powiedzieliby może: przeorały moje sumienie. Pierwszy to bolesna krytyka Kościoła. Zwłaszcza w tym zakresie, który i Faustynie, i mnie jest najbliższy: kręgi osób konsekrowanych, wspólnoty zakonne.

"Pod koniec drogi krzyżowej, którą odprawiałam, zaczął się skarżyć Pan Jezus na dusze zakonne i kapłańskie, na brak miłości u dusz wybranych. (...) Odpowiedziałam:
- Jezu, przecież tyle dusz Cię wychwala w klasztorach.
Odpowiedział Pan:
- Ta chwała rani serce moje, bo miłość jest wygnana z klasztorów. Dusze bez miłości i poświęcenia, dusze pełne egoizmu i samolubstwa, dusze pyszne i zarozumiałe, dusze pełne przewrotności i obłudy, dusze letnie, które mają zaledwie tyle ciepła, aby się same przy życiu utrzymać. Serce moje znieść tego nie może. Wszystkie łaski moje, które codziennie na nich zlewam, spływają jak po skale. Znieść ich nie mogę, bo są ani dobrzy, ani źli. Na to powołałem klasztory, aby przez nie uświęcać świat; z nich ma wybuchać silny płomień miłości i ofiary." (1702)

Niby nie chcę być taka, a przecież to nie jest takie proste. Żeby w labiryncie hierarchii, awansów i karier, nobilitacji i rywalizacji, sympatii i antypatii, w dżungli lepszych i gorszych chrześcijan, lepszych i gorszych zakonnic, nie zapomnieć o Ewangelii. Chlubić się tylko krzyżem naszego Pana. Wzajemnie sobie "nogi umywać". Przewodzić tyle ciepła, żeby nie tylko dla mnie wystarczyło. Jak to się robi? Wiem, że wiecie. Ale dla utrwalenia przytoczę Wam ten drugi fragment. Faustyna opowiada:

"Kiedy po mszy św. wyszłam do ogrodu, aby sobie odprawić rozmyślanie, ponieważ o tej porze jeszcze pacjentów nie było w ogrodzie, więc byłam swobodna; kiedy rozmyślałam o dobrodziejstwach Bożych, serce moje rozpalało się tak silną miłością, że zdawało mi się, że pierś mi rozsadzi. Wtem stanął przede mną Jezus i rzekł:
- Co ty tu robisz tak wcześnie?
Odpowiedziałam:
- Rozmyślam o Tobie, o Twoim miłosierdziu i dobroci ku nam. A Ty, Jezu, co tu robisz?
- Wyszedłem na twoje spotkanie, aby cię obsypać nowymi łaskami. Szukam dusz, które by łaskę moją przyjąć chciały." (1705)

Jezu, poszukiwaczu dusz, znajdź mnie, znajdź!